Τακρολίμη: Ή επιτακτικότητα της ανάγκης για εξατομίκευση της Θεραπείας

Abstract

Η επαγόμενη ή ιατρογενής ανοσοκαταστολή αποτελεί μια περιπτωσιακά σωτήρια προσέγγιση που χρησιμοποιείται σε πληθώρα ασθενειών, όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα και οι μεταμοσχεύσεις οργάνων. Ως ανοσοκαταστολή ορίζεται η καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, με αποτέλεσμα αυτό να μην αντιδρά σε λοιμώξεις ή ασθένειες. Μια από τις πιο συχνά χρησιμοποιούμενες στην κλινική πρακτική, ανοσοκατασταλτικές φαρμακευτικές ενώσεις είναι η τακρολίμη. Η τακρολίμη έχει στενό θεραπευτικό εύρος και αρκετές παρενέργειες, ενώ η φαρμακοκινητική της είναι ασταθής. Ως εκ τούτου, προκύπτουν θέματα τοξικότητας ή απόρριψης μοσχεύματος και για αυτό τον λόγο πρέπει να ελέγχεται η συγκέντρωση του φαρμάκου στο αίμα, ώστε να τροποποιείται η δοσολογία μετά από οδηγίες του ιατρού. Αυτή η ποικιλομορφία της ανταπόκρισης στο φάρμακο μεταξύ των ασθενών μπορεί να αποδοθεί σε γενετικούς πολυμορφισμούς που επηρεάζουν την έκφραση ενζύμων ή άλλων πρωτεϊνών, που συμμετέχουν στον μεταβολισμό ή την κάθαρση της τακρολίμης. Οι συχνότερες παραλλαγές που έχουν εντο- πιστεί αφορούν τα ένζυμα μεταβολισμού CYP3A4 και CYP3A5, τα ρυθμιστικά γονίδια POR και PXR, αλλά και διαύλους μεταφοράς όπως ABCB1.